De streek ten zuid-oosten van Brussel verrast me met overblijfsels van de eens zo bloeiende druiventeelt. Ze liggen er vaak verwaarloosd en verlaten bij. Deze ligt wel erg eenzaam te midden van de akkers, als een drenkeling die het hoofd boven water probeert te houden.
Het winterse zonlicht op de sneeuw kan voor harde contrasten zorgen. Als fotograaf profiteer je daar natuurlijk van om de beelden te maken die dat harde contrast nodig hebben.
Het zal je maar overkomen dat je woning is dichtgevroren. Gedaan met plonzen en duikelen, wég , die lekkere eendenkroos en nog koude voeten op de koop toe. Wij vinden al dat wit wel charmant, maar of deze beestje hier ook zo over denken…?
Sneeuw en ijs hebben het verkeer serieus parten gespeeld de voorbije dagen. Ook onze watervriendjes hadden te klagen. Door de dikke sneeuwlaag op het gras konden ze immers geen eten meer vinden. Elke menselijke verschijning in de buurt van de vijver werd dan ook meteen gezien als een mogelijke bron van broodresten. Helaas hadden mijn collega en ik enkel fotomateriaal mee. Om indruk op ons te maken ging een meerkoetje ineens wat ijsschaatsen op één poot. Dat inspireerde mijn fotogezel om op zoek te gaan naar de rolschaatspiste.
Elk jaar opnieuw roepen we op een Witte Kerstmis. Nu hebben we er een, en wat voor eentje! Zonder sneeuwlaarzen kom je er niet meer door. Veel ellende op de baan, het openbaar vervoer dat het niet meer doet en zelfs met winterbanden wordt elke heuvel een onoverwinbare berg. Laten we toch ook oog hebben voor al het fraais dat het witte poeder ons schenkt. Zoals hier in de buurt van het Zoet-Water te Oud-Heverlee waar de kapel van OLV van Steenbergen de romantiek in het plaatje vervolledigt.
EEN FIJN KERSTFEEST IEDEREEN !
Naast de Campusbibliotheek Arenberg (KUL) staan de serres van de faculteit Bio-ingenieurswetenschappen. ’s Nachts zijn ze verlicht, hetgeen vast een fotoshoot waard is. Gisteren trof ik ze in een feeërieke sneeuwlandschap.
Een ijskoude wind waait over de kouter. Mijn vingers kan ik amper bewegen en het doet pijn om de poten van het statief los te maken en uit te trekken. Ondertussen zakken mijn voeten steeds dieper weg in de zompige veldweg en voel ik de nattigheid door mijn schoenen sijpelen. Fotografie, je moet er heel wat voor over hebben!
Hoe een zak broodkruimels een kleine volksverhuizing kan teweeg brengen…
Het grafische aspect van deze stenen in de sneeuw trok mijn aandacht. Toch maar best op het rechte pad blijven hier, want het ijs van de vijver is heus niet dik genoeg!
Valt het jullie ook op dat de schaduwen op sneeuw altijd veel zachter zijn?
Er breekt een drukke tijd aan. Dus zal het hier de komende weken wat rustiger zijn.
Geniet ondertussen alvast wat van dit avondbeeld.
Ik ben benieuwd of ErikO dit vorige zondag ook gezien en gefotografeerd heeft….
In het park van Sint-Geertrui had ik meer geluk. Daar lag nog sneeuw. Tenminste, als je die papperige, waterige, witte massa zo kan noemen.
martine soille fotografie 
Recente reacties